Mark Hummel feat. Anson Funderburgh (US) Blues Banana Peel Ruiselede (18-11-2024) reporter & photo credits: Marcel info band: Mark Hummel info club: Banana Peel © Rootsville 2024

Ik ben zo stilaan de Ronde van Vlaanderen aan het rijden. Na Limburg en Gent was het nu de beurt om een bezoek te brengen aan West-Vlaanderen en de Banana Peel in Ruiselede. Momenteel toch nog want vanaf 01 januari zouden de optredens doorgaan in Wingene. Tja, gemeentelijke fusies weet je wel…

Vanavond stonden een pak oude rotten op het podium van de oude joint met onder andere harmonicaspeler Mark Hummel en gitaarslinger Anson Funderburgh. Samen met beide heren vinden we ook Bill Stuve terug aan de bas, Wes Starr op drums en Bob Hall aan de toetsen. Mooie schare blues muzikanten als je het mij vraagt.

Mark Hummel is een Grammy genomineerde en Blues award winnende harmonica meester en dat is zeker en vast niet overdreven. Hummel - actief sinds begin jaren ’70 - heeft een palmares om U tegen te zeggen. Doorheen zijn rijk gevulde carrière speelde hij met ronkende namen als Snooky Pryor,Lowell Fulson, Eddie Taylor, Brownie McGhee,Jimmy Rogers, Charlie Musselwhite, Billy Boy Arnold en de onlangs overleden Lazy Lester. Zijn tribute album ‘Remembering Little Walter’ werd bekroond met 2 Blues Awards én een Grammy nominatie. “La classe” dus, zouden onze zuiderburen zeggen.

Anson Funderburgh is vanaf 1978 frontman van de groep “The Rockets”, met deze groep bracht hij in 1981 het debuutalbum “Talk To You By Hand” uit waarna hij in 1985 werd vervoegd door mondharmonicaspeler en zanger Sam Myers. Zijn gitaarspel is wel van een hoog niveau. Bill Stuve is natuurlijk gekend van zijn meer dan 30 jaar dienst bij Rod Piazza & The Mighty Flyers en werkte onder andere samen met Junior Watson, Jimmy Rogers en William Clarke en mag zichzelf gerust een blues veteraan noemen. Hetzelfde mag worden gezegd van drummer Wes Starr die ook een mooi visitekaartje kan afgeven met passages bij onder andere Omar & The Howlers, Marcia Ball of Hubert Sumlin. Het was ook in dat Texas circuit dat zijn vriendschap ontstond met Anson Funderburgh.

Bob Hall is zo’n beetje de vreemde eend in de bijt omdat hij de enige niet-Amerikaan is. Bob is een gekend boogiewoogie pianist uit de UK die zoals zijn andere kompanen een mooi lijstje mag presenteren. De lijst van toppers die hij met zijn “black & whites” mocht begeleiden is ellenlang, maar enkelen wil ik u niet onthouden, zo heb je John lee Hooker, Howlin Wolf, Little Walter, J.B. Hutto, Lazy Lester en nog een resem anderen. Er stond ons dus heel wat muzikaal talent te wachten en dat was de mensen niet ontgaan want de “Bananen Schil” was weeral eens uitverkocht.

Het was puffen en blazen want het was alweer pokkenwarm en de band was nog niet begonnen. Het zou er dus niet op verbeteren toen het vijftal het podium betrad en na de aankondiging van de MC van dienst van start ging met een vurig ‘Shake Dancer’, wat een cover is van Little Walter. Het zou trouwens ook niet de laatste song zijn van Little Walter dat we op ons bord zouden krijgen, gezien Hummel een hevige fan is van de harmonicavirtuoos. ‘Ghosted’ was dan wel eigen werk en is terug te vinden op het nieuwste album “True Believer”.

Met ‘Who’ kwamen we terug uit bij Little Walter. De muziek van deze laatste is perfect om het harmonicatalent van Hummel in de verf te zetten. Hummel’s All Star band is meer dan een solied geheel en ieder krijgt dan wel eens de kans om zijn ding te doen. Genieten met het meer dan puik gitaarwerk van Funderburgh, spelend zonder enig effectpedaal by the way, of met de pianosolo’s van Hall, alles klopt. Maar het geheel wordt gedragen door de ritmesectie met het precieze drumwerk van Wes Starr maar vooral de puike baslijnen van Bill Stuve, eenvoudig maar heel sterk. ‘Stop Messin Around’ volgde in de rij en is ook te beluisteren op de laatste cd en met ‘What The Hell’ ventileerde Hummel zijn degout over de nieuwe POTUS. Op weinig fouten te betrappen deze oude rakkers en we gingen stilaan richting een verdiende pauze met ‘Up The Line’, ’Double Trouble’ van Otis Rush en een ode aan Mark’s oude vriend, Lazy Lester, met het aanstekelijke ‘Blues Stop Knockin At My Door’.

Tijd om de deuren open te zetten en wat frisse lucht binnen te laten en een frisse Duvel was ook meer dan welkom. Deel één was alvast een dik succes geworden en na een korte pauze was iedereen klaar voor deel twee. Het zelfde hoog niveau werd aangehouden met ‘The Hustle Is Really On’ en ‘Mr Two/Thirds’ afkomstig uit het nieuwe album. Na ‘One Of These Mornings’, alweer eentje van Little Walter mocht Bill Stuve even overnemen en ging Mark zich gezellig in de zaal nestelen. Bill trakeerde ons op een cover van Otis Spann, de geweldige pianist van Muddy Waters, met ‘It Must Have Been The Devil’. Ondertussen liep de klok al richting elf uur en was het einde van dit schitterend optreden niet ver weg en met ‘Headed For A Heartattack’, het swingende ‘Georgia Slop’ van Jimmy McCracklin en ‘I Got To Go’ van, hoe kan het ook anders, Little Walter, viel het doek over een alweer fijne muziekavond in de Banana Peel.

Nadat men Mark en zijn band had uitgelegd wat in de kleine lettertjes van het contract stond, was de band er als de kippen bij om ons er nog eentje “for the road” mee te geven. Alweer een meer dan geslaagde avond daar in Ruiselede. Hummel is niet de beste zanger maar kan toveren met zijn harmonica en zijn “all stars” in de band dragen pakken ervaring mee om van alle optredens een feestje te maken. Dit was alweer topwerk.

Volgende afspraak daar in Ruiselede is op 09 december want dan krijgen ze Hideaway XXL op bezoek. Jammer genoeg bent u eraan voor de moeite als u nog geen kaartje hebt want, tja kan het ook anders, het is alweer uitverkocht!

Cheers!

Marcel